ਕਵਿਤਾ – ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪੈਂਤੀ
ਊੜਾ ਉੱਚ ਇਰਾਦਾ ਹੋਇ ,
ਐੜਾ ਅਵਗੁਣ ਕਢੇ ਧੋਇ।
ਈੜੀ ਇੱਕ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤ ਲਗਾਵੇ ,
ਸਸਾ ਸੋ ਸਾਹਿਬ ਮਨ ਭਾਵੇ।
ਹਾਹਾ ਹਉਂਮੈ ਜੋ ਤਿਆਗੇ ,
ਕਕਾ ਕਾਮ, ਕ੍ਰੋਧ ਤੇ ਭਾਗੇ।
ਖਖਾ ਖੇਲ ਜਾਣੇ ਕਰ ਨਿਆਰਾ ,
ਗਗਾ ਗੁਰੂ ਦਾ ਉਹ ਪਿਆਰਾ।
ਘਘਾ ਘਟ ਘਟ ਵਿੱਚ ਹੈ ਅੱਲ੍ਹਾ,
ਙੰਙਾ ਙਿਆਨ ਗੁਰੂ ਲੈ ਚੱਲਾ।
ਚਚਾ ਚਉਥਾ ਪਦ ਜਿਸ ਪਾਇਆ,
ਛਛਾ ਛੱਡੀ ਉਸਨੇ ਮਾਇਆ।
ਜਜਾ ਜਿੱਤ ਬਾਜ਼ੀ ਗਾਵਾਰਾ,
ਝਝਾ ਝੂਰਨ ਮਿਟੈ ਤੁਮਾਰਾ।
ਞੰਞਾ ਞਾਣ ਇਹ ਸੱਚ ਬਿਆਨ ,
ਟੈਂਕਾ ਟਾਲ ਨਾਂ ਵਕਤ ਮਹਾਨ।
ਠਠਾ ਠੱਗਣ ਪੰਜ ਵਿਕਾਰ ,
ਡਡਾ ਡਿਠੇ ਗੁਰੂ ਵੀਚਾਰ।
ਢਢਾ ਢਹਿ ਪਹਿ ਗੁਰੂ ਦੁਆਰੇ,
ਣਾਣਾ ਣਾਮ ਮਿਲੈ ਤੁਧ ਪਿਆਰੇ।
ਤਤਾ ਤੁਰਨਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪੈਣਾ,
ਥਥਾ ਥਿਰ ਕਿਸੇ ਨਾਂ ਰਹਿਣਾ।
ਦਦਾ ਦਇਆ ਲੈ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪਾਲ ,
ਧਧਾ ਧੀਰਜ ਸੰਗ ਤੂੰ ਚਾਲ।
ਨਨਾ ਨਿਮਰ ਸੁਭਾਅ ਜੇ ਹੋਇ,
ਪਪਾ ਪ੍ਰੀਤਮ ਮਿਲੈ ਤਿਸ ਸੋਇ।
ਫਫਾ ਫੇਰ ਕਿਉਂ ਕਰੇਂ ਕੁਵੇਲਾ,
ਬਬਾ ਬੰਦਨਾ ਦਾ ਇਹ ਵੇਲ਼ਾ।
ਭਭਾ ਭਲਾ ਦਿਵਸ ਸੰਜੋਗ ,
ਮਮਾ ਮਿਟਣਗੇ ਸਭ ਵਿਯੋਗ ।
ਯਯਾ ਯਾਤਰਾ ਸਫ਼ਲ ਕਰ ਪ੍ਰਾਣੀ,
ਰਾਰਾ ਰਜ਼ਾ ‘ਚ ਰਹਿ ਪੜ੍ਹ ਬਾਣੀ ।
ਲਲਾ ਲੋਹਾ ਕੰਚਨ ਕੀਤਾ ,
ਵਾਵਾ ਵਾਹ ਗੁਰੂ ਮੇਰੇ ਮੀਤਾ।
ੜਾੜਾ ੜਾੜ ਮਿਟੀ ਗੁਰ ਮੇਰੇ ,
ਮੋਹਿ ਨਿਰਗੁਣ ਸਭ ਗੁਣ ਤੇਰੇ।
———————00000———————