“ਬਾਬੂਜੀ! ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਬਹੁਤ ਬੀਮਾਰ ਹੈ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚਣ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ?”
ਸੜਕ ਕਿਨਾਰੇ ਕਾਰ ਦੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹਾ ਮੁੰਡਾ ਆਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਅਜਨਬੀ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ।
“ਹਾਂ ਬੇਟਾ! ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ। ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਕਿ ਤੁਹਾਡੀ ਮਾਂ ਕਿੱਥੇ ਹੈ।”
“ਬਾਬੂਜੀ! ਇਹ ਉਸ ਸਾਹਮਣੇ ਝੌਂਪੜੀ ਵਿਚ ਹੈ।”
ਦੋਵੇਂ ਝੌਂਪੜੀ ਵੱਲ ਤੁਰਦੇ ਹਨ.
“ਮਾਂ! ਉੱਠ, ਇਹ ਬਾਬੂਜੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਜਾਣਗੇ।”
“ਬੇਟੇ ਰਘੂ! ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਤਕਲੀਫ ਉਠਾ ਰਿਹਾ ਹੈਂ. ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚ ਜਾਵੇਗੀ, ਪਰ ਉਥੇ ਦਾ ਖਰਚਾ ਕੌਣ ਚੁੱਕੇਗਾ?” ਮੈਨੂੰ ਨਈ ਜਾਣਾ,
ਅਜਨਬੀ ਨੇ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਕਿਹਾ-
“ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹੜੀ ਬਿਮਾਰੀ ਹੈ?” ਬਹੁਤ ਗੰਭੀਰ ਦਿਖ ਰਹੇ ਹਨ,
“ਬਾਬੂਜੀ! ਮਾਂ ਨੂੰ ਟੀ.ਬੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਬਗਲ ਵਾਲੇ ਬਾਬੂ ਨੂੰ ਦਿਖਾਇਆ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਟੀ.ਬੀ ਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪੈਸੇ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ।”
“ਮੈਂ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਵਾਂਗਾ ਪਰ ਪੈਸੇ ????”
“ਬਾਬੂਜੀ! ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ, ਪਰ ਇਸ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ, ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨਹੀਂ ਵੇਖੀ ਜਾਂਦੀ. ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਥੇ ਕੁਝ ਦਯਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ.”
“ਫਿਰ ਆਓ ਹਸਪਤਾਲ ਚੱਲੀਏ.”
ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਾਰ ਵਿਚ ਬਿਠਾ ਕੇ ਹਸਪਤਾਲ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਏ।
ਕਾਰ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਨਿੱਜੀ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੁਕੀ।
“ਰਘੂ! ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਰਹੋ, ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਆਇਆ ਹਾਂ।”
ਰਘੂ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅਜਨਬੀ ਨੂੰ ਜਾਂਦਾ ਵੇਖ ਕੇ ਉਮੀਦ ਦੀ ਕਿਰਨ ਦਿੱਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ, ਡਾਕਟਰ ਅਤੇ ਨਰਸ ਅਜਨਬੀ ਨਾਲ ਆਏ.
“ਰਘੂ! ਇਹ ਡਾਕਟਰ ਕੁਲਕਰਨੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ। ਅਤੇ ਹਾਂ, ਸਵੇਰ ਦਾ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਨਾ ਕਰ ਲੈਣਾ, ਮੈਂ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਵਾਂਗਾ।”
“ਪਰ ਬਾਬੂਜੀ! ਉਹ ਰੁਪਈਆ ???”
“ਮੈਂ ਡਾਕਟਰ ਕੁਲਕਰਨੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਤੁਹਾਡੀ ਮਾਂ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ।”
ਰਘੂ ਦੀ ਮਾਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਬਾਬੂਜੀ ਆਏ।
“ਡਾਕਟਰ ਸਰ! ਹੁਣ ਰਘੂ ਦੀ ਮਾਂ ਕਿਵੇਂ ਹੈ?”
“ਉਹ ਹੁਣ ਠੀਕ ਹੈ। ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਛੱਡ ਦੇਵੇਗਾ।”
“ਸੌ ਰਘੂ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।”
“ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ, ਪੈਸਾ ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ, ਸਰ?”
” ਡਾਕਟਰ ਸਰ, ਮੈਂ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਬੱਚੇ ਘਰ ਉਡੀਕ ਰਹੇ ਹੋਣਗੇ।”
ਰਘੂ ਨੂੰ ਜਾਂਦੇ ਵੇਖ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਕਿਸ ਨੂੰ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨਾ ਪਿਆ?
ਉਹ ਸਿੱਧੇ ਡਾ: ਕੁਲਕਰਨੀ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਿਆ।
“ਡਾਕਟਰ ਬਾਬੂ! ਇਕ ਗੱਲ ਪੁਛਾ?”
“ਹਾਂ ਰਘੂ ਪੁੱਛੋ।”
“ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਕਿਸ ਨੇ ਖਰਚ ਕੀਤਾ?”
“ਬੇਟਾ ਜਿਹੜਾ ਤੁਹਾਡੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਹਸਪਤਾਲ ਲਿਆਇਆ ਇਹ ਉਸਦਾ ਹਸਪਤਾਲ ਹੈ.”
ਅਜਨਬੀ ਵੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਹਨ. ਰਘੂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਬਾਹਰ ਸਨ। ਉਹ ਅਜਨਬੀ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ.
– ਵਿਜੈ ਗਰਗ, ਮਲੋਟ