———————00000———————
ਰੱਬ
ਨਾ ਇਹ ਬੁਝਾਰਤ,
ਨਾ ਕੋਈ ਰਹੱਸ,
ਬੱਸ ਦੇਖਣ ਵਾਲੀ ਅੱਖ,
ਇਹ ਤਾਂ ਬੈਠਾ ਕਲਮ ਤੇ।
ਉੱਤਰ ਆਉਂਦਾ ਪਹਾੜੋਂ,
ਵਲ ਖਾਂਦਾ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਉਂਦਾ,
ਇੱਕ ਦਮ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ,
ਕਰੇ ਤ੍ਰਿਪਤ ਸਭ ਬੇਲ-ਬੂਟੇ।
ਹੋਇਆ ਸਵੇਰਾ ਆ ਗਿਆ ਰੱਬ,
ਦਗ-ਦਗ ਕਰਦਾ,
ਚਾਰ-ਚੁਫੇਰੇ ਚਾਨਣ ਵੰਡਦਾ,
ਜੀਆ ਜੰਤ ਸਭ ਇੱਥੋਂ ਪਲਦਾ।
ਲਾ ਲਈ ਸਮਾਧੀ ਰੱਬ ਨੇ,
ਰੂਪ ਧਾਰਿਆ ਜਨਣੀ ਮਾਂ,
ਚਿੱਤ ਕਰ ਲਿਆ ਅਡੋਲ,
ਖੋਦੀ ਦਾ ਬੀਜ਼ੀ ਜਾ।
ਰੰਗ ਵਥੇਰੇ ਕੁਦਰਤ ਦੇ,
ਕੀ ਬਸੰਤ ਕੀ ਸਾਉਣ,
ਕੀਹਦੀ-ਕੀਹਦੀ ਗੱਲ ਕਰਾਂ,
ਡਾਲੀ-ਡਾਲੀ ਰੱਬ ਰਿਹਾ ਮੁਸਕਰਾ।
ਰੱਬ ਚੀਂ-ਚੀਂ ਕਰਦਾ,
ਰੱਬ ਕੂ-ਕੂ ਕਰਦਾ,
ਰੱਬ ਮੋਤੀ ਚੁਗਦਾ,
ਰੱਬ ਡਾਰੀਂ ਉੱਡਦਾ।
ਰੱਬ ਦਾਤੀ ਫੜਦਾ,
ਰੱਬ ਹਲ ਚਲਾਉਂਦਾ,
ਰੱਬ ਬੂਟੀ ਰਗੜੇ,
ਰੱਬ ਮਹਲ ਉਸਾਰੇ।
ਲਾਈ ਟਿਕ-ਟਿਕ-ਟਿਕ,
ਆਪਣੀ ਸੁਧ ਨਾ ਬੁਧ,
ਉਹ ਤਾਂ ਜਗਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਪੱਥਰ,
ਤਾਂ ਜੋ ਉੱਘੜ ਆਵੇ ਰੱਬ।
ਰੱਬ ਸੁਰਾਂ ਮਲਾਉਂਦਾ,
ਰੱਬ ਅਲਾਪ ਜਗਾਉਂਦਾ,
ਰੱਬ ਬਾਂਸ ਦੀ ਮੋਰੀ ਤੇ ਬੈਠਾ,
ਪੈਰੀ ਘੁੰਗਰੂ,
ਰੱਬ ਨੱਚੇ ਤਬਲੇ ਦੀ ਤਾਲ ਤੇ।
ਕਿੱਕਰ ਦੇ ਤੁੱਕਿਆਂ ਚ ਰੱਬ,
ਬੇਰੀ ਦੇ ਲੀਹਲੂ ਬੇਰਾਂ ਚ ਰੱਬ,
ਜੰਡ ਦੀਆਂ ਖੱਟੀਆਂ-ਮਿੱਠੀਆਂ,
ਫਲੀਆਂ ਚ ਰੱਬ,
ਵਣਾਂ ਦੀਆਂ ਪੀਲਾਂ ਚ ਰੱਬ।
ਰੱਬ ਤਾਂ ਸਾਕਾਰ ਹੈ,
ਰੱਬ ਮੂਰਤ ਹੈ,
ਬੱਸ ਦੇਖਣ ਵਾਲੀ ਅੱਖ,
ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਕਣ-ਕਣ ਚ ਪ੍ਰਤੱਖ।